Orpg|| Lauren & Tessa

Christabella Maria Martinez

Ze waren druk bezig in de kamer en ik had nogsteeds niets te horen gekregen, zenuwachtig zat ik heen en weer te wiebelen op mijn stoel terwijl er steeds meer tranen over mijn wangen heen vloeien.
Uiteindelijk zie ik Austin aan komen lopen, ik sta gelijk op en loop op hem af.. ik kan er niets aan doe en sla mijn armen om hem heen en barst in huilen uit.
'' Ik heb nogsteeds niets gehoord.. e..e..en het is allemaal gewoon mijn schuld ! '' zeg ik dan al huilend en snikkend.

Alice April Anderson

"Kom, we gaan vertrekken." Ik knik en trek een vest aan. We flitsen naar een duister gebied. De schaduw overheerst er en het is er wat koud. Voorzichtig gaan we dichter en kijken goed rond ons heen.

Enrique Emanuel Salvador

Ik hoor allemaal mensen druk om me heen praten maar kan niet verstaan wat ze zeggen, ik voel ook dat ze wat dingen aanleggen maar ik weet niet precies wat.
Uiteindelijk word toch echt alles zwart voor mijn ogen.

Austin Miller

Ik sla mijn armen om Bella heen. "Het is niet jouw schuld. Je moet stoppen om alles waar je niks aan kan doen, op jezelf te steken." zeg ik zacht. Ik laat haar weer los. Ik kijk wat naar de grond. "Laten we gaan zitten." zeg ik en loop voorop naar de wachtkamer.

Christabella Maria Martinez

Wat verslagen ga ik naast Austin ook weer op een stoel zitten, er komt iemand de kamer uit gelopen waar Enrique in was gereden.
Ze loopt op ons af "zijn jullie heer voor meneer Salvador ?" Vraagt ze dan, ik knik en pak eigenlijk uit een soort automatisme Austins hand vast.
"Meneer Salvador is net buiten bewustzijn geraakt, hij is inmiddels aan een dialyse apparaat gezet om het gif uit zijn bloed te filteren.. Waarom hij te vroeg uit het ziekenhuis is gelaten vragen we ons allemaal af we gaan er ook zeker een zaak tegen deze dokter maken. Meneer Salvador heeft een grote kans op overleven aangezien er de vorige keer al genoeg gif uit het bloed is gehaald" zegt ze dan.
Ik laat even lichtelijk mijn adem weer lopen, dat was toch wel ietsjes een last van je schouder dat hij een grote kans op overleving had.
We bedanken de vrouw waarna ze snel de kamer weer in verdwijnt.

Alice April Anderson

"Wat moeten we precies doen?" vraag ik zacht. "We zijn ze eerst aan het opspeuren, ze verhuizen constant. Je kan hen voelen aan de energie die hier hangt. Ik heb hen hier voor het laatst gevoeld."
Ik concentreer mij op mijn zintuigen en voel inderdaad iets akeligs. Ik krijg er een rilling van. Ik loop wat verder waar de energie mij naar toe leidt.

Enrique Emanuel Salvador

*buiten bewustzijn*

Austin Miller

Enkele uren gaan voorbij, ik denk dat de zon ondertussen al weer is opgekomen. Ik sta op en rek mij wat uit om mijn spieren wat beweging te geven. "Ik ga Alice eens bellen, ze antwoordt maar niet. Dat is niet van haar gewoonte. Wie weet wat er gebeurd is!" Ik pak mijn telefoon en toets het nummer in. Hij gaat enkele keren over totdat ik de voicemail te horen krijg. "Niks." mompel ik. Ik ga terug zitten.

Christabella Maria Martinez

Ik leg mijn hoofd in mijn handen, straks was er ook wat met haar gebeurd door mijn schuld.
Er beginnen weer wat tranen op te wellen in mijn ogen, ik sta op en loop eventjes weg.. ik loop ergens een wc ruimte in en doe de deur op slot.
Ik ga voor de spiegel staan, kijk nou wat je allemaal gedaan hebt..
Opeens bedacht ik me heel even iets, Lydia zei wat over dat ik en Alice verbonden waren.. en ik vond haar door middel van wat te denken.
Ik zucht en doe mijn ogen dicht, dit was mijn enigste hoop dus ik kon het maar beter gewoon proberen .. en proberen er in te geloven.
Ik haal diep adem en probeer me te concentreren 'Alice, alsjeblieft, Enrique is in het ziekenhuis' ik wrijf even met mijn vingers over mijn slapen en herhaal dan nog een paar keer het zinnetje in mijn hoofd in de hoop dat het zou lukken.
Ik kijk even naar de wastafel en gooi dan maar even een plons koud water in mijn gezicht, ik begon nu pas te merken hoe moe ik was.
Ik dep het water er af met een paar tissues en loop dan weer terug naar de wachtkamer waar ik weer naast Austin ging zitten.
Ook voelde ik me nog steeds schuldig tegenover hem '' ik zal binnenkort gaan kijken naar een andere kleine woning en een baan.. dan zijn er niet meer continu ruzies in het huis. Het spijt me echt heel erg '' zeg ik dan terwijl ik naar mijn handen kijk, in de hoop dat dit het misschien een klein beetje beter zou maken.

Alice April Anderson

Ik ontbloot mijn tanden en grom diep. De wachters van de zwarte magie zijn ons aan het aanvallen. Mijn ogen beginnen op te lichten en ik voel de magie opkomen. Plots krijg ik allerlei signalen van Bella dat Enrique in het ziekenhuis ligt. Ik stop met grommen en jank diep. "Alice, focus!" hoor ik Lydia roepen, maar het is te laat. Ik krijg een stamp in mijn zij en vlieg enkele meters achteruit. Ik sta gauw weer op.
Plots verdwijnen de wachters en is het weer leeg. Ik voel mij terug veranderen naar mijn menselijke gedaante. "Enrique!" zeg ik in paniek. "Alice, we moeten hier nog verder doen!" Ik kijk Lydia aan. Ik zucht en schud mijn hoofd. Ik zie dat ik een wonde heb op mijn arm, ik leg mijn hand erop en er stroomt warmte uit. De volgende moment is de wonde verdwenen.

Enrique Emanuel Salvador

*buiten bewustzijn*

Austin Miller

"Dat is niet nodig. Alles komt wel goed." antwoord ik nog.

5 dagen vliegen voorbij. We moeten straks weer naar school en Enrique is alweer thuis. Hij zou terug naar school mogen, maar moet kijken hoe hij zich voelt. Alice hebben we al dagen helemaal niks van gehoord en Bella doet wat afstandelijk. Kort samengevat: gezellige boel thuis. Kuch...
Ik pak mijn rugzak en loop de trappen af. Snel maak ik een ontbijtje voor mijzelf klaar dat bestaat uit een appel en een energiereep en een glas melk. Ik ga zitten.

Christabella Maria Martinez

Ik schrik overeind, snel kijk ik op de klok en besef me dat ik te laat ben.
Als een gek ren ik naar mijn kast toe om daar een outfit uit te plukken en die snel aan te trekken.
Ik prop mijn tas snel vol en poets nog even mijn tanden, ik besluit maar geen make up op te doen en laat mijn nu op dit moment nog wilde, pluizige, krullige haar los en ren als een gek naar beneden de keuken in om wat te eten gaan pakken.
Ik zie Austin me verbaasd aankijken, mijn haar was half voor mijn gezicht gezakt en ik probeerde het wat uit mijn gezicht te blazen.
"Waarom uhm.. Waarom zo gehaast ?" Vraagt Austin.
"Ik ben te .. " begin ik terwijl ik op de klok kijk en zie dan dat ik de tijd verkeerd had gezien en nog genoeg tijd had "laat" maak ik mijn zin af en begin ietsjes te lachen terwijl ik mijn haar uit mijn gezicht haal.
"Ik moet er wel uitzien als een holbewoner " zeg ik dan nog ietsjes lachend.
Ik probeerde zo goed mijn afstand te bewaren van Austin en Enrique, het zorgde alleen maar voor problemen dat ik vrienden probeerde te maken.. Alleen het was zo moeilijk, en op dit moment kon ik niet anders dan toch die afstand wat te breken.. Want ook dat bleek niet echt de beste oplossing.

Alice April Anderson

Ik zucht en blijf even voor de voordeur staan. Lydia was iets belangrijks op het spoor en wou mijn hulp. Het eiste vijf lange dagen urenlang ronddwalen zonder enig resultaat. Enrique kon ik niet bezoeken vanwege het feit dat we zo'n 500 kilometer verder op zaten en ik wou hem ook wat ruimte geven. Ik loop naar binnen en zo snel mogelijk door naar boven. Ik loop mijn kamer binnen en zet mijn spullen daar neer.
Daarna loop ik nog een trap verder naar boven en zucht. Ik klop kort aan op de deur van Enrique en ga zonder te wachten op een antwoord naar binnen. Ik zie hem op zijn bed zitten. Ik heb dit zo vaak in mijn hoofd voorbereid en herhaald, maar nu het moment er is, valt het mij zwaar.
Enrique kijkt op en kijkt lichtelijk verrast. Ik zoek even naar de juiste woorden en schraap mijn keel. "Ik weet dat ik niet langs ben geweest, maar ik heb er zo mijn redenen voor... Een reden is dat ik je ruimte wou geven." Ik loop even dichter en ga op het randje van het bed zitten en draai mij in de richting van Enrique.
"Alles wat ik kan zeggen is dat het mij spijt. Het was mijn bedoeling niet om je pijn te doen. Jij gaf mij jouw hart en ik beloofde het nooit pijn te doen, maar er zijn dingen gebeurd waardoor ik je pijn heb gedaan.
Ik hoop gewoon niet dat je ooit getwijfeld hebt aan mijn liefde voor jou. Ik hou van je en wil je niet kwijt...
Maar houden van betekent ook elkaar loslaten als het moet, denk ik...
Ik wil mijn eigen leven met een nieuwe lei beginnen, ik was niet goed bezig. Dus ik geef de keuze aan jou: ofwel laten we elkaar gaan, of we starten opnieuw. En dan beloof ik dat ik nooit meer jaloers zal zijn, dat ik jou de ruimte geef die je nodig hebt, dat ik je geen pijn meer zal doen." Het rolt er allemaal uit zoals ik het al zo vaak had opgezegd. Tranen wellen in mijn ogen op. "Dat is alles wat ik nog wou zeggen, bedankt om te luisteren. En nu is het enkel jouw beurt nog om een beslissing te nemen..." Ik probeer de brok in mijn keel weg te krijgen door te slikken.
Ik sta op en zonder op een antwoord te wachten loop ik naar beneden. Ik loop mijn kamer in en ga op mijn balkon zitten.

Enrique Emanuel Salvador

Ik slik eventjes, en kijk naar mijn handen.. Uiteindelijk sta ik op en loop voorzichtig naar beneden toe.
Bij het vallen had ik mijn been iets verrekt waardoor het nu nog wat gevoelig was om van trappen af te lopen.
Uiteindelijk sta ik voor Alice haar deur, ik klop even en doe dan de deur open.
Ik zie haar op het balkon zitten en loop daar ook naartoe, nogmaals klop ik daar even tegen het glas aan.
Alice kijkt op "hallo, ik geloof dat we elkaar nog niet kennen.. Ik ben Enrique" zeg ik dan met een glimlach en steek mijn hand uit.

Austin Miller

"Valt best mee." zeg ik met een glimlach en neem de laatste hap van mijn ontbijt. Ik ruim alles op en loop weer naar boven toe. Ik loop de badkamer in, doe wat gel in mijn haar en poets mijn tanden.

Christabella Maria Martinez

Ik pak nu uiteindelijk rustig maar wat ontbijt en wat te drinken en ga er mee aan tafel zitten.
Ik eet het rustig op en loop dan vervolgens naar boven toe om daar even toch maar mijn haar te fatsoeneren, ik kijk even goed in de spiegel en haal dan mijn schouders op.. Ik had eigenlijk toch geen zin om mijn make up toch nog te doen dus besloot ik vandaag maar de dag zonder make up door te brengen.
Ik loop weer naar beneden toe en ga daar nog even in de woonkamer zitten.

Alice April Anderson

Ik kijk op en begin te glimlachen. Ik pak zijn hand en trek hem naar mij toe. "Het spijt me." fluister ik en sla mijn armen om zijn middel. Ik laat Enrique weer los. "Dag onbekende." zeg ik al lachend. "Ik heb het gevoel dat we elkaar al eerder hebben gezien..."
"Het is tijd!" hoor ik Austin plots roepen. "Ik denk dat we maar eens moeten gaan." zeg ik met een glimlach. Ik pak mijn tas, Enrique de zijne en we lopen de trappen af. Ik zie dat Enrique moeite ermee heeft. "Pijn gedaan?" vraag ik. Hij knikt. Ik ondersteun hem wat. Eens beneden pak ik zijn hand vast en loop alvast op een traag tempo met hem vooruit.

Enrique Emanuel Salvador

Als we beneden zijn staan Austin en Bella beneden al bij de deur te wachten, ik zie dat Bella zich wat ongemakelijk voelt en wat wil zeggen.
Uiteindelijk zegt ze dan toch wat " hoe gaat het met je, we maakte ons zorgen om je " zegt Bella dan toch maar voorzichtig tegen Alice.

Austin Miller

"Het is druk geweest, maar voor de rest gaat alles goed." antwoordt Alice met een glimlach. Wauw, geen bitchy commentaren. Applausje!
We komen bijna aan school aan. "Zullen we vanavond uit eten gaan?" stel ik dan maar voor.

Christabella Maria Martinez

"Dat lijkt me gezellig " zeg ik dan vervolgens enthousiast met een glimlach.
Ik was blij geweest dat Alice normaal op mijn vraag had geantwoord, nu hoopte ik alleen nog dat ze het meende.
Ik zou zo graag willen dat alles voor eens is een keer normaal en gezellig zou zijn, dat ik voor een keer eens mee kon maken wat nou een normaal leven was.

Alice April Anderson

Met een nieuwe lei starten is ook mensen nog eens een kans geven en vriendelijk blijven... "Dat lijkt mij ook gezellig." antwoord ik nog met een glimlach. We komen aan aan school. We ploffen neer op een bankje aan de rivier. Of ja, Austin, Bella en Enrique. Ik blijf staan, want anders is het proppen op het bankje. Ik zet wel mijn tas neer op de grond en staar wat voor mij uit.

Enrique Emanuel Salvador

Het is vandaag weer heerlijk weer, ik geniet van het zonnetje dat schijnt.
Langzamerhand begon het plein al wat voller te lopen met andere leerlingen.
Uiteindelijk gaat de bel, ik zou nu de eerste twee uur acteer les hebben, ik geef Alice even een kus op haar wang vlak voor ik naar het lokaal toe loop.
Ik ga bij een groepje staan waar ik wel vaker mee sprak, ik begroet ze allemaal even en vervolgens lopen er nog wat meer mensen op me af om te vragen hoe het ging.
Iedereen had natuurlijk mee kunnen genieten op tv van mijn 'vermissing' en hoe ik opgenomen werd in het ziekenhuis.

Austin Miller

"Lalalalalalala" zing ik op heel lage toon om te lachen. Michiel begint ook te lachen. Op dat moment komt de docent binnen, we gaan op onze plaatsen staan. "Laten we beginnen met onze stem op te warmen en dan een hedendaags nummer a capella te zingen." zegt de docent. We doen enkele opwarmingsoefeningen.

Christabella Maria Martinez

Ik loop naar boven naar de danslokalen, ik zou twee uurtjes ballroom hebben.
Ik kleed me even om in de kleedruimte en loop dan het lokaal in.
We warmen eerst even met zijn allen op om vervolgens weer te trainen.

Alice April Anderson

De twee uurtjes ballet vliegen voorbij. Ik houd mijn haar in een knot en loop naar de gymzaal. Daar kleed ik mij terug om en ga al naar de zaal, waar nog niemand is, behalve de docent dan. "Goeiemorgen, meneer." groet ik hem met een glimlach. "Alice." zegt hij met een knikje. Ik doe enkele rekoefeningen om mijn spieren nog wat te ontspannen van na ballet.

Christabella Maria Martinez

Als de bel gaat loop ik snel naar de kleedkamer toe om me daar alvast om te kleden in mijn sportkleding.
Snel loop ik vervolgens weer door naar de gymzaal, er stonden inmiddels een aantal mensen.
Ik zie Alice, Enrique en Austin al staan ik loop er even heen ''Hola !'' begroet ik ze dan vrolijk.

Alice April Anderson

"Hey!" antwoord ik met een glimlach terug. "Goed, vandaag gaan we lopen. We hebben een goede 20 kilometer voor de boeg, dus laten we beginnen!" Ik knoop mijn veter van mijn sportschoen nog snel en daarna stappen we naar buiten. De leerkracht begint met lopen, ik ga achter de leerkracht lopen. Het scheelt veel dat ik een goede conditie heb en daarbij hou ik niet van zo traag lopen.

Enrique Emanuel Salvador

Ik had achter moeten blijven en wat anders moeten gaan doen aangezien ik dat nog niet zou redden zo'n lang stuk met mijn gezondheid op dit moment.
Opeens word ik over de speaker opgeroepen dat ik me bij de decaan moet melden.
Na een tijdje lopen sta ik voor de deur van de decaan, ik klop eventjes op de deur "wie is daar ?" Hoor ik aan de andere kant.
"Enrique Salvador " antwoord ik "kom binnen".
Ik stap naar binnen toe "ga zitten" ik neem plaats op de stoel tegenover de decaan.
"Ik wou je even spreken in verband met wat er is gebeurd, mocht je eventueel hier met iemand willen spreken er over is dat ook altijd mogelijk" zegt de decaan dan.
Uiteindelijk bedank ik de decaan en neem afscheid om maar even in de aula te gaan zitten en daar wat werk te maken.

Austin Miller

Ik zie vanuit mijn ooghoek dat Bella steeds dichterbij komt, ik maak een klein sprintje zodat ik naast Jonas loop. "Jo makker." zeg ik met een glimlach. "We zitten aan tien kilometer!" roept de docent. We blijven hetzelfde tempo aanhouden.